Jozef Vervoort
Hoe het allemaal begon: een interview met stichter Jozef en zijn dochter Astrid Vervoort
De vzw Atlantis is ontstaan uit het ideaal, zoveel mogelijk mensen te helpen met de methode die ook Jozef’s zoon heeft geholpen. In het instituut in Sint-Truiden passen Jozef, Astrid en hun team de therapie toe die de hersenen stimuleren via het oor.
Jozef, deze methode is allesbehalve alledaags te noemen. Hoe ben je bij deze Auditieve Hersenstimulatie terecht gekomen?
Mijn zoon is geboren met een zuurstoftekort, omdat hij tijdens de bevalling te lang in het geboortekanaal bleef steken. Toen hij ter wereld kwam, zag hij helemaal grijs en grauw. Mijn echtgenote en ik waren in paniek, maar de vroedvrouw kreeg hem toch aan het wenen.
Ze stelde ons gerust en zei dat het punthoofdje en de rare kleur helemaal zouden verdwijnen. Haar bewering bleek te kloppen, want na enkele dagen zag Bart er als alle andere baby’tjes uit. Ons geluk kon niet op, maar het kind ontwikkelde helaas niet zoals het hoorde. We besloten het kind te laten onderzoeken door Professor De Clerck, neuroloog in Gent.
Hij stelde een zuurstoftekort in de hersenen vast. Ik spreek nu over het jaar ‘67, dus we kregen als raad: stimuleer je kind zoveel als je kan. In die periode bestonden er niet zo heel veel therapieën, dus we probeerden hem te doen kruipen zoals de andere kindjes, zijn armpjes en beentjes te plooien, ... .
Helaas evolueerde Bart heel langzaam. Toen hij vijf jaar en half was, sprak hij nog maar één woordje. Ik probeerde zoveel als mogelijk mijn zoon motorisch te stimuleren, maar wist ook dat ik vrij beperkt was. Ik dacht vaak: ‘Als ik zijn hersenpan niet kan openen, dan vrees ik dat er niet meer veel vooruitgang geboekt zal worden.’
Ik was directeur van een Belgische garnizoensschool in Euskirchen, Duitsland en was tweede jongste van het lerarenkorps. Het was een grote school met 810 leerlingen. Bart ging er naar de kindertuin. Ik had speciale cursussen gevolgd om kinderen met achterstand en (leer)problemen te begeleiden.
Ik integreerde ze in de normale klassen, zoals dat destijds opgedragen was door de overheid. Het leven ging zijn gewone gang en de lerares was blij met Bart in de klas. Ze had geen last van hem, het was een lieve, stille jongen met een levendige fantasie, maar in de klas deed hij bijna niets. En toen kwam de dag dat de schoolpsycholoog me het boek ‘Education et Dyslexie’ in de hand duwde van Professor Tomatis, een Franse neus-, keel-, en oorarts, waarin beschreven stond hoe hij een methode had ontwikkeld die op een verrassend simpele manier werkte en waarvan de resultaten op zijn minst gezegd opmerkelijk waren. Na 2 maanden bedenktijd, besloten we naar Frankrijk te trekken en tijdens de vakantie de therapie door te voeren, in het grootste geheim.
Ik kon me geen gezichtsverlies permitteren, als directeur van de school. Ze zouden me gewoon hebben buiten gedragen daar. Na verloop van tijd merkten we zelf al verschillen, maar de doorslag kwam toen Bart zijn kleuterjuf op de derde dag na de vakantie mijn bureau kwam binnengestormd en vroeg wat ik met mijn zoon had gedaan. Ze bleef dezelfde vraag stellen en zei: ‘Hij is sneller in zijn reacties, wakkerder en doet nu zelfs mee met andere kindjes. Ook in het spel is hij helderder.’ Nu kon ik open kaart spelen, want de juf had dezelfde effecten gemerkt als ik en mijn vrouw.
Ik besloot me te gaan verdiepen in de methode die mijn zoon heeft gered, en zoveel mogelijk kinderen te helpen op dezelfde manier. Tenslotte kan je als getroffen partij het best aanvoelen wat mensen met probleemkinderen meemaken. Ik had gezworen de therapie op een goede manier verder te zetten en verder uit te dragen. Dit doe ik vandaag nog steeds in Atlantis.
Hoe gaat het nu met Bart?
Bart maakt het nu heel goed. Hij heeft het eerste leerjaar moeten overdoen, maar in een periode van drie jaar therapie, had hij alles opgehaald. Hij spreekt nu zelfs vlot 3 talen en is vader van een tweeling. Een harde werker, die nooit hulp vraagt!
Astrid, hoe ben jij in het verhaal terecht gekomen?
Ik ben opgegroeid in het centrum en zag al op jonge leeftijd van dichtbij de effecten van de therapie. Daardoor wist ik al heel vroeg, dat werken met deze fantastische methode mijn droom was en ik absoluut in papa’s voetsporen wou treden. Door hier op te groeien, leerde ik al van kleins af aan de kneepjes van het vak en gaf mijn vader de microbe door.
Bovendien was ik de allereerste Tomatis foetus, want mijn moeder volgde de therapie al tijdens de zwangerschap. Soms kan je dus echt voorbestemd zijn om een levenswerk verder te zetten en dat voel ik zelf ook zo aan.
Geboren met hetzelfde helpersyndroom als papa, geeft het me een enorme voldoening om zowel kinderen als volwassenen tot de grens van hun mogelijkheden te brengen.
Ik heb het geluk gehad iemand te ontmoeten die mijn vurige passie deelt. Didier, mijn man, is onze rechterhand. Hij helpt mee in de opleidingen, is verantwoordelijk voor de apparatuur en ondersteunt het wereldwijde netwerk van therapeuten.
Wist je dat?
De Auditieve Hersenstimulatie ook gebruikt wordt in verschillende scholen? In België, Duitsland en Polen werken vele scholen met de methode. Elke dag spendeert de school één lesuur aan de Auditieve Hersenstimulatie. Dit zorgt ervoor dat de leerlingen zich beter kunnen concentreren, sneller leren rekenen, lezen en schrijven. Ook het welbevinden van de leerlingen stijgt daardoor. Eén school in Dolgelin, Duitsland heeft daarom zelfs beslist hun naam te veranderen in de “Jozef Vervoort Grundschule”! Dit hebben ze gedaan om Jozef te bedanken voor zijn inzet voor de ontwikkeling van kinderen!